Ewangelia Łk 3,1-6
Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i kraju Trachonu, Lizaniasz tetrarchą Abileny; za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni. Obchodził więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów, jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego! Każda dolina niech będzie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte niech się staną prostymi, a wyboiste drogami gładkimi! I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże.
Rozważanie
Wsłuchując się w dzisiejszą Ewangelię odczuwamy doniosłość opisanego wydarzenia. Św. Łukasz ewangelista bardzo dokładnie odtwarza kontekst historyczny, w którym słowo Boże zostało skierowane do Jana na pustyni. Jest to słowo, które ogłasza nadejście upragnionego Mesjasza. Jest to słowo pełne nadziei, zapowiadające odpuszczenie grzechów, ale również słowo wymagające, wzywające do nawrócenia.
Słowo Boże jest zawsze aktualne i ma ogromną moc. Jego moc polega na tym, że potrafi przeniknąć w głąb naszych serc i potrafi je przemienić. Słowo głoszone przez Jana Chrzciciela dwa tysiące lat temu zaowocowało rzeszami ludzi, które ciągnęły nad rzekę Jordan, aby przyjąć chrzest nawrócenia.
Dzisiaj słowo Boże konfrontuje mnie. Bóg ofiaruje mi największy dar – dar nieba, ale jednocześnie wzywa mnie do nawrócenia – do odwrócenia się od moich grzechów i kroczenia w życiu Jego drogą.
- Uświadomię sobie prawdę, że Bóg kieruje swoje słowo właśnie do mnie.
- Jakie rodzą się we mnie myśli, uczucia, pragnienia?
- Potraktuję to odkryte pragnienie poważnie i bardzo konkretnie zaplanuję jego wprowadzenie w życie.