Ewangelia Mt 18,12-14
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jak wam się zdaje? Jeśli kto posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się zabłąkała? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych”.
Rozważanie
Pasterstwo było powszechnym zawodem, zajęciem w czasach Pana Jezusa. Owce dawały wełnę, mięso i mleko, zapewniały dostatek. Pasterze mieli większe lub mniejsze stada owiec. Ale każdy, gdy owca mu się zgubiła, pilnie jej szukał, a znalazłszy ją, bardzo cieszył się.
Pan Jezus wiedział, że mówiąc o zbawieniu i odwołując się do zajęcia pasterza, będzie zrozumiany. Miłość Boga zawstydza nas, gdy widzimy ogrom naszych braków zestawiony z bezkresem Bożego Miłosierdzia.
Zapewnienie Pana Jezusa: „nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych”, potwierdza, że Bóg kocha wszystkich i zabiega o każdego. Kim są owi „mali” z dzisiejszej Ewangelii? Niekoniecznie są to dzieci. W Piśmie Świętym „mali” to są ludzie, którzy wśród wierzących nie odgrywali jakiejś ważnej roli, byli uważani za mało ważnych. Dla nas istotny jest fakt, że ów Pasterz pozostawia 99 owiec, a szuka tej jednej. Kim jest zagubiona jedna owca? To ktoś zagubiony, ktoś taki, kto odszedł od Pana Boga, błądzi po bezdrożach grzechu, nie zna albo nie ceni wartości skarbu, jakim jest wiara w Boga.
- Jaka musi być radość pasterza, który znajduje zagubioną owcę?
- Jak bardzo szczęśliwy był ojciec, gdy zobaczył wracającego do domu marnotrawnego syna?
- Jakie myśli i uczucia Ci towarzyszą, kiedy doświadczasz bezinteresowności?